چند سالی می‌شود که نماهنگ‌هایی احساسی با صدای #علی_فانی در موضوع مهدویت در سطح وسیع منتشر شده و طرفداران قابل توجهی هم دارد. قطعاتی مانند #به_طاها_به_یاسین شنوندگان و علاقمندان پرشماری دارد. تلویزیون هم به کرّات از این آواها استفاده می‌کند. دقت در واژگان و تامل در شاکله و ساختار این دسته قطعاتِ مهدوی، نوعی عقبگرد را در نشر تفکر متعالی انتظار نشان می‌دهد. ما در این آواها، عملاً با #موعودی_خلع_سلاح_شده و #بی‌آزار طرفیم که کاری به کار هیچ ظالم و مستکبر ندارد و منتظرانش نیز چون خودش، بی‌هیچ تکلیفی فقط نشسته‌اند و آرزوی #دیدار_یار می‌کنند! البته این نگرش، منحصر در چنین نماهنگ‌هایی نیست و عموماً در نظام آموزشی و فرهنگی موجود، امامِ موعود، چنین تصویری دارد. گفتمان، مهدویت سالهاست که در رسانه های رسمی و برخی منابر معروف، به نگاههای عرفانی و فرد محور تقلیل یافته است، امام زمانی که تعریفش در مفهوم«الذّی یملأ اللَّه به الارض قسطاً و عدلاً» است و برای حاکمیت عدل قیام و برافکندن ظلم ظالمان قیام میکند، تبدیل به امام زمانی بی آزار و بی توجه به ظلم میشود. امام زمان این گفتمان، امامی نیست که به #عدل قیام میکند و بساط ستمگری را برمیچیند، امام این دکترین کاری با مستضعفین و فقیران ندارد، مهدی موعودِ این گفتمان هیچ نسبتی با منجی قرآن که می فرماید« وَنُرِیدُ أَن نَّمُنَّ عَلَى الَّذِینَ اسْتُضْعِفُوا فِی الْأَرْضِ وَنَجْعَلَهُمْ أَئِمَّهً وَنَجْعَلَهُمُ الْوَارِثِینَ» ندارد. آری او می آید تا بساط ظلم را برچیند، مهدی موعود در خوی عدالت گستری همچون پدرش علی علیه السلام قاطع و برنده است، مال حرام را حتی اگر در کابین و جهاز زنها و دخترانشان باشد بازپس خواهد گرفت، حلقومهای های حرام خواری را که از مکیدن خون بیچارگان و ضعیفان متورم شده اند را خواهد فشرد، پایین دستان و ضعیفان به بالا خواهند آمد و بالادستانی که شکمهایشان از نان حرام پرشده است به قعر فرو خواهند رفت.